Γρανάδα

“Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο στη ζωή από το να είναι κανείς τυφλός στη Γρανάδα”, είχε πει ο Μεξικανός ποιητής Francisco Icaza. Χτισμένη στους πρόποδες του βουνού Σιέρα Νεβάδα, η Γρανάδα μοιάζει να έχει ευλογηθεί από κάποιο θεό για την φυσική της ομορφιά. Όπως σε όλη την ευρύτερη περιοχή της νότιας Ισπανίας στην Γρανάδα μπορεί να δει κανείς την μίξη δυο πολιτισμών, με το Αραβικό στοιχείο να είναι έντονο από την εποχή της δυναστείας Nasrid. Με την αραβική (Albaicín), την εβραϊκή (Realejo) και την τσιγγάνικη συνοικία (Sacromonte) να τη στολίζουν με κάθε είδους πολύχρωμες αντιθέσεις, η πόλη  καθηλώνει με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική της και αιχμαλωτίζει με την πολυσυλλεκτική αυθεντικότητά της. Η Αλάμπρα, το κάστρο των Μαυριτανών κατακτητών που είχαν εδώ την πρωτεύουσά τους, συγκαταλέγεται στη λίστα με τα μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιά της UNESCO. Η Albaycín (Αραβική συνοικία) βρίσκεται ακριβώς απέναντι  και αποτελεί το πιο γραφικό κομμάτι της Γρανάδα: πλακόστρωτα ανηφορικά δρομάκια, γραφικά σπίτια, αραβικά μαγαζιά που σερβίρουν τσάι (teteria), μπαράκια και εστιατόρια.

Ο Καθεδρικός της Γρανάδα (Καθεδρικός της Ενανθρώπισης) αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα κτίρια της πόλης, χτίστηκε τον 16ο αιώνα και συνδυάζει το αναγεννησιακό στιλ και την μπαρόκ αρχιτεκτονική. Το Sacromonte (Ιερό βουνό) είναι η γειτονιά των τσιγγάνων με τα υπόσκαφα σπίτια και το μέρος όπου γεννήθηκε το flamenco στη Γρανάδα. Σε αυτά λαμβάνουν χώρα τα χορευτικά σόου των gitanos με καστανιέτες και κιθάρες, γνωστά ως zambra. Η μποέμ γειτονιά του Realejo (Εβραϊκή συνοικία) είναι must με τα πλακόστρωτα δρομάκια, τα πανέμορφα σπίτια, τα γκράφιτι και την αφρόκρεμα των ντόπιων εναλλακτικών που συγκεντρώνει. Η επί επτά αιώνες πρωτεύουσα του ισπανικού κράτους μαγεύει τους επισκέπτες της, όπως μάγεψε τους κατακτητές της και παραμένει μοναδική, ατίθαση και αξεπέραστη. Εγκαταλείποντάς την, ο καλύτερος επίλογος είναι τα λόγια του Αλέξανδρου Δουμά: “Υπάρχει μόνο μια χαρά για όποιον επισκέπτεται τη Γρανάδα: να επιστρέψει σε αυτή”.